MOVIES. Coupez!: «Mijn personages lopen vaak verloren in een wereld die sneller gaat dan zij»

Je film gaat uit van een behoorlijk maf concept. Hoe zou je het zelf samenvatten?

Michel Hazanavicius: «Als een komedie over de opnames van een mislukte film. Maar makers mislukken met overgave en zelfs met een dosis heldenmoed. Voordat je kunt mislukken, moet je het namelijk wel eerst doen.»

‘Coupez!’ is een remake van de Japanse cultfilm ‘One Cut of the Dead’ uit 2017. Hoe heb je die ontdekt?

«Per toeval. Ik was zelf bezig met een verhaal over de opnames van een film toen iemand me erover vertelde. Ik had het idee om een echte komedie te schrijven over de filmwereld. Ik ben in deze business tenslotte al een hoop gestoorde acteurs, nukkige crewleden en panikerende producenten tegen het lijf gelopen. ( lacht ) Ik was dus aan een scenario begonnen, en ik praatte er geheel toevallig over met een Franse producent die net de rechten op ‘One Cut of the Dead’ had gekocht. Hij heeft me de film getoond, en ik ben er meteen op gesprongen.»

Op welk vlak wijkt jouw versie af van het origineel?

«Ik ben heel trouw gebleven aan de Japanse film. De structuur in drie delen is dezelfde. Je ziet eerst een half uur de mislukte film die ze gemaakt hebben, daarna de pre-productie, en tot slot de opnames zelf. Ik heb er wel het personage van de geluidstechnicus aan toegevoegd, en alle grappen die typisch Frans zijn. ‘Coupez!’ is dan wel een remake, het is tegelijk ook een persoonlijke film. Tenslotte gaat het over personages die rondzwemmen in complete nonsens en elk van hun kant in alle ernst hun standpunt verdedigen.»

‘Coupez!’ begint met een fake zombiefilm. Hoe belangrijk is die?

«Die kleine film dient in wezen als basis voor al de grappen die volgen. En voor het verhaal van de mislukte filmregisseur, die vertolkt wordt door Romain Duris. Die eerste 30 minuten zijn pure pastiche die de kijker zich doet afvragen wat er in godsnaam aan de hand is, maar dat beginluik bereidt je ook voor op het plezier van het derde deel, waar je een blik achter de schermen krijgt. Nogal wat mensen die ‘Coupez!’ gezien hebben, lieten zich voor de gek houden door dat eerste stuk. Ze dachten dat de hele film niet meer was dan een stijloefening. Ik vind het grappig dat mensen zich nog steeds zo op het verkeerde been kunnen laten zetten, ook al weten we tegenwoordig altijd alles al meteen. Het doet me deugd eigenlijk.»

Welke meerwaarde geeft het om een film als deze in de bioscoop te gaan bekijken?

«In een bioscoop heb je het plezier van een groepservaring. Dat geldt voor alle komedies. De ene bioscoopzaal is de andere niet, maar het maakt op zich geen verschil of het publiek meteen begint te lachen of eerst een tijdje perplex naar het scherm zit te staren. Als je met een groep samen naar een verhaal kijkt, vermenigvuldigt dat de emoties. Ik denk ook dat ‘Coupez!’ een film is die je met plezier meerdere keren kunt bekijken, en je bent niet verplicht om hem daarna telkens opnieuw in de cinema te zien om hem te blijven appreciëren. Hij werkt een beetje zoals een goocheltruc. De eerste keer geniet je van de truc zelf, daarna probeer je te snappen hoe hij in elkaar zit.»

De hoofdrol wordt vertolkt door Romain Duris, die niet vaak opduikt in komedies. Waarom heb je hem gecast?

«Net daarom. Ik vind het altijd geweldig als acteurs die zogezegd niet ‘komisch’ zijn zich aan het genre wagen. Romain heeft ook niet geprobeerd om zijn stijl aan te passen. Hij deed wat hij altijd doet. Hij had totaal niet de intentie om grappig te zijn. Dat is mijn job. Er is niet veel nodig om zo’n bloedserieuze speelstijl te doen omslaan in iets wat hilarisch is. Het is zoals met Tom Cruise. Niemand noemt hem een komische acteur, maar sommige scènes in een film als ‘Edge of Tomorrow’ zijn extreem geestig, net omdat hij ze met zoveel sérieux speelt.»

Je maakt enorm uiteenlopende films. Zie je zelf een rode draad?

«Daar sta ik eigenlijk nooit bij stil. Maar iemand heeft me er al op gewezen dat de hoofdpersonages in mijn films vaak verloren lopen in een tijdperk dat sneller gaat dan zij. Ze laten zich op een bepaalde manier inhalen door de wereld. Dat zit zeker in ‘The Artist’, maar je vindt het thema effectief ook terug in veel andere van mijn films.»