Benjamin Lavernhe kruipt in de huid van l’abbé Pierre, vriend van de armen: «Vandaag slapen er in Frankrijk nog altijd meer dan 300.000 daklozen op straat»
Waarom vind je het belangrijk om vandaag een film uit te brengen over L’abbé Pierre?
Op de affiche van de film zien we l'abbé Pierre omringd door handen die hem proberen aan te raken. Wat betekent dat beeld voor jou?
«Het staat voor het lot van die priester, die overweldigd werd door zijn bekendheid. Hij had enorme ambities, en hij had schrik dat het hoogmoed was. Maar dat gewicht was zijn lot. L’abbé Pierre bezat de gave om harten te openen en menigten te beroeren met zijn woorden. Hij kon onwaarschijnlijk goed communiceren, met geweldig veel charme. Op die manier slaagde hij erin om zijn boodschap over te brengen en de mensen te raken, met zijn enorm gevoeligheid en empathie. Daarom heeft hij op de affiche ook een vragende blik in de ogen. Het lijkt alsof hij zich afvraagt wat al die mensen daar doen, terwijl hij ze uitnodigt om hem te vergezellen in zijn strijd. Alsof het leger al aan het marcheren is en hij ons vraagt waar we op wachten om mee te stappen.»
De film heeft het onder meer ook over de radicale dingen die hij tijdens de oorlog bij het Verzet heeft gedaan en over zijn onconventionele relatie met het celibaat. Niet meteen zaken waar de Kerk blij mee is, nee?
«L’abbé Pierre was net een buitenbeentje. Hij was geen brave soldaat. Dat was ook zijn grote vrijheid. Hij nam geen radicale standpunten in om iedereen tegen de schenen te schoppen maar om het geweten van de mensen wakker te schudden. Dus praatte hij openlijk over homoseksualiteit, over het huwelijk voor priesters, over seksuele verlangens, en over hoeveel hij eronder leed dat hij zijn leven lang nooit de tederheid van een vrouw heeft mogen kennen. Hij heeft veel gelovigen geholpen die op zoek waren naar zulke ongedwongen en heilzame ideeën. Persoonlijk vind ik dat iconoclastische en ontembare kantje prachtig.»
Je lijkt totaal niet op de echte abbé Pierre. Hoe heb je je fysieke transformatie aangepakt?
«Dat klopt, ik ben 20 centimeter groter dan l’abbé Pierre! Ik kon er aanvankelijk totaal niet mee overweg. Ik probeerde voortdurend mijn benen te verbergen. (lacht) Maar Frédéric [Tellier, de regisseur, nvdr.] heeft me gerustgesteld door me eraan te herinneren dat mijn emoties de kijkers zouden leiden, niet de rest. En als we te veel ons best deden om de echte abbé Pierre na te apen, zou het allemaal vals klinken. Dus heb ik vooral geprobeerd om zijn silhouet weer te geven, zijn stijl, zijn energie, zijn stem en zijn manier van spreken. Toen ik dat eenmaal onder de knie had, kon me amuseren, zelfs als grijsaard van 94.»
Je was enkele maanden geleden niet alleen met ‘L’abbé Pierre’ op het festival van Cannes maar ook met ‘Jeanne du Barry’, waarin je de hofmeester van Louis XV speelde. Twee compleet tegenovergestelde personages.
«Het grappige is dat ik die rollen vlak na elkaar heb gespeeld. Ik had maar een weekend om de overstap te maken van l’abbé Pierre en Emmaus naar het hof van Louis XV. Ongetwijfeld zit er dus nog een restje abbé Pierre in die hofmeester. Ook al hing er een compleet andere ambiance op de set van ‘Jeanne du Barry’. Daar droeg ik een kostuum, moest ik Johnny Depp van repliek dienen en liep ik rond in Versailles, met de ondergaande zon aan de horizon. Dan heb je al snel de indruk dat je je niet meer in het echte leven bevindt.»
Sommige journalisten vonden zelfs dat jij met de film ging lopen.
«Tja, het is niet aan mij om daarover een oordeel te vellen. Maar ik hoor het je graag zeggen!» (lacht)
‘ L ’ abb é Pierre ’ speelt vanaf nu in de zalen.
Review ‘L’abbé Pierre’: 1/5
Diepgelovig is de jonge abbé Pierre (Benjamin Lavernhe) zeker. Toch duurt het een tijd voor hij zin kan geven aan de roeping die hij in zich voelt branden. Pas wanneer hij Lucie Coutaz ontmoet en samen met haar beslist om de armsten uit de samenleving te hulp te schieten, komt hij tot ontplooiing. Verdient de figuur van l’abbé Pierre een biopic? Natuurlijk wel, maar dan liefst geen film die in alle mogelijke valstrikken van het genre trapt. Hij probeert om te beginnen ontelbare belangrijke gebeurtenissen in een verhaal van twee uur te proppen. Tot overmaat van ramp is hij niet bang om de violen boven te halen en is er van enige subtiliteit nauwelijks sprake. Redenen genoeg om met de ogen te rollen, al kun je tegelijk appreciëren dat de film ook minder bekende kanten verkent van het leven van de man onder de mantel. Zoals bijvoorbeeld zijn onwrikbare band met de eerder vermelde Lucie Coutaz. Maar alles bij elkaar is ‘L’Abbé Pierre’ toch vooral een film die zich bezondigt aan een al te klassieke aanpak. (si)
Alles wat je echt wilt weten vind je op Metrotime.be