Charlotte Rampling bevestigt zichzelf als karakteracteur in ‘Juniper’: «Als oorlogsfotograaf moet je een krijger zijn»

Ruth, jouw personage in ‘Juniper’, straalt ondanks haar venijn een bepaalde fun uit. Dat zie je niet vaak bij oudere karakters. Zat dat al in het script?

Charlotte Rampling (foto): «De spirit van de film stond al op papier, ja. Dat is ook wat me aantrok. Ik heb de regisseur, Matthew Saville, wel gevraagd of we konden samenkomen en het personage meer op mijn maat schrijven. Matthew heeft Ruth voor een stuk gebaseerd op zijn grootmoeder, en in het originele script was ze meer dan 80. Ik vond het een beter idee om er een zeventiger van te maken, zoals ik.»

Matthew Saville noemt zijn grootmoeder charmant, maar dat is niet meteen een woord dat je zou gebruiken om Ruth te omschrijven. Of wel?

«Er bestaan veel verschillende soorten charme. Hoe meer het verhaal opschiet, hoe meer Ruths charme naar boven komt. In het begin is ze niet charmant omdat ze gebroken is. Ze heeft haar familie altijd in de steek gelaten op zoek naar avontuur en een intens leven. Nu is ze gedwongen om terug te keren en ze weet niet hoe ze moet reageren. Dus is ze heel agressief en venijnig. Alleen bijt haar kleinzoon Sam terug. Hij is zelf kwaad op de wereld en laat zich niet doen. Maar daardoor beginnen ze elkaar net charmant te vinden.»

George Ferrier, de jonge acteur die de rol van Sam speelt, heeft jou vóór de opnames een handgeschreven brief gestuurd om te zeggen dat hij zich overdonderd voelde door jou. Vond je dat vleiend?

«Nu wel, maar vroeger had ik het daar moeilijk mee. Ik begreep niet waarom andere acteurs onder de indruk konden zijn van mij. Ik dacht dat ze mij niet konden zien omdat ze verblind waren door mijn imago, en dat vond ik alles behalve productief. Op de set moeten we allemaal gewone mensen zijn. Wat ik vooral mooi vond aan Sams brief is dat hij handgeschreven was. Hij had me een e-mail kunnen sturen, maar hij had de tijd genomen om pen op papier te zetten. Het vleide me dat een jongeman daaraan had gedacht. Zeker nu je helemaal niet meer zeker weet of de post zo’n brief nog op zijn bestemming zal krijgen.» (lacht)

Kon je hem geruststellen?

«Ik heb hem een brief teruggeschreven om hem duidelijk te maken dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Hij zou gewoon met mij kunnen praten. We zouden elkaars gelijke zijn. Ik ben ook geen leraar of mentor. We zijn medespelers. We werken samen aan een project. Hij moest zichzelf zijn, net zoals ik mezelf zou zijn. En tussen de scènes door zouden we collega’s zijn.»

Ruth is altijd oorlogsfotograaf geweest. Heeft die job haar zo hard gemaakt, of was ze net perfect voor de job omdat ze die hardheid al in zich had?

«Als oorlogsfotograaf moet je van nature een krijger zijn. Je moet bepaalde karaktertrekken hebben. Tenslotte trek je naar oorlogsgebieden en zul je vreselijke dingen zien. Het is volgens mij ook de reden waarom Ruth aan de drank is geraakt. Heel veel oorlogsreporters worden alcoholverslaafd omdat het hen op een bepaald moment teveel wordt. Dus beginnen ze alsmaar meer te drinken.»

Hoe komt het dat je vaak personages speelt die eerder stil en ingetogen en streng zijn. Wat trekt je aan in die figuren?

«Ik vermoed dat het te maken heeft met mijn persoonlijke evolutie. Het zijn karaktertrekken die ik in me heb en die naar buiten komen. Dat is tenslotte wat een acteur doet. We weten hoe we die trekken moeten laten doorschijnen. We kunnen ze overbrengen naar de camera. Daarom kies ik graag personages waarin ik mezelf herken. Bij elk personage dat ik speel, is er veel waarvan ik denk ‘Zo ben ik zelf ook’.»

Juniper ***

Even de titel uitleggen: ‘juniper’ is de Engelse benaming voor jeneverbes. Dat gebruik je onder andere om gin zijn specifieke smaak te geven, en laat dat net het drankje zijn dat één van de twee hoofdpersonage uit de film ‘Juniper’ altijd bij zich wil. Ruth heet ze, ze heeft een lange carrière als oorlogsfotografe achter de rug, en ze heeft ook een rotkarakter. Dat ze sinds een zware beenbreuk niet meer zelf uit de voeten kan en bij haar zoon moet gaan wonen, maakt haar niet vrolijker. Haar kleinzoon Sam is nog diep in rouw na de dood van zijn moeder en heeft weinig zin om zich bezig te houden met een sikkeneurige oude vrouw die hem totaal vreemd is. De rest kun je vrij makkelijk zelf invullen, en dat is meteen ook de grote zwakke plek van ‘Juniper’. Het regiedebuut van Matthew Saville is zeker gevoelig en doorleefd, maar bij gebrek aan verrassende inzichten of wendingen grijpt de film zelden of nooit echt naar de keel. De sterke vertolkingen van onder meer Charlotte Rampling als Ruth maken gelukkig veel goed.

‘Juniper’ speelt vanaf nu in de zalen.