SPOT ON. Edouard van Praet: «Ik speelde soloconcerten in lege concertzalen»

Metro draagt ontluikend muzikaal talent van eigen bodem een warm hart toe. Daarom zetten we regelmatig artiesten in de schijnwerpers die verborgen zitten in het rijke Belgische muzieklandschap, onder de radar van het massapubliek. Vandaag is het woord aan de Belgische Canadees Edouard van Praet, die eind vorig jaar zijn tweede EP loste.

door
Quentin Soenens
Leestijd 2 min.

Wie is Edouard van Praet?

Edouard van Praet: «Mijn muziek is een eclectische mix van tijdperken en stijlen (pop, elektro, punk, ambient, jazz...) met een stevige rockbasis. Ik tracht via muziek om de verschillende tegenstellingen en emoties die de mens typeert, met elkaar te verzoenen. Nu eens dompelt mijn muziek de luisteraar onder in kalmte, sereniteit, euforie en goddelijke grootheidswaanzin, dan weer in angst, frustratie, verlies en depressie. Stemmen fluisteren, spreken en schreeuwen soms. Over het algemeen speel ik graag met stemmingen en plaatsen, en probeer ik een geschikt evenwicht te vinden voor mezelf en de luisteraar in de nummers.»

Beschrijf de origin story van je muzikale project.

«Ik begon een band met mijn beste vriend toen ik 16 was, ook al wisten we nog niet hoe we een instrument moesten bespelen. We leerden alles al doende. Het soloproject werd geboren na een periode van isolatie, herverbinding en eenzaam experimenteren in 2020. Ik bracht een eerste EP uit in 2021. Daarvoor had ik een aantal soloconcerten gespeeld in lege concertzalen waar het publiek rotte tomaten naar me gooide... die ik zelf had uitgedeeld. Veel frustratie, veel waanzin, veel grootheidswaanzin, veel twijfels. Maar er was ook veel liefde, tederheid, kalmte, nieuwsgierigheid en plezier.»

Hoe onderscheid je je van de grijze massa?

«Ik hou te veel van andere muzikanten om te proberen me van hen te onderscheiden. De beperkingen van mijn persoonlijkheid en mijn mogelijkheden bepalen mijn muziek.»

Fans van welke gevestigde artiesten zouden je muziek weleens kunnen smaken?

«David Bowie, Hubert Lenoir, MGMT, Brian Eno, Ween.»

Wat is je grootste muzikale ambitie?

«Anoniem sterven.»

Deze peeps verdienen een shout-out:

«Mijn vrienden, mijn vriendin, mijn familie, de mensen die het project volgen, mijn managers (Axel Coenen, Simon Braibant), de band (Gaspar de Bellefroid, Matéo Dellicour, Samuel de Vleeschouwer), Forrest Flanders, de fantastische fotograaf en regisseur die me geholpen heeft de stijl van het project op te bouwen vanaf de eerste EP, de regisseurs van de laatste video's (Alice Khôl, Clotilde Colson), de mixer van de EP (Louis Potin Paraisot). Het is een oneindige lijst. Als ik kon, zou ik de hele mensheid bedanken.»

‘Cycles’ is uit in eigen beheer.