SOUNDCHECK. Bastille richt zijn blik op de toekomst op vierde worp: «Bezorgdheid over deze tijden kan je tot waanzin drijven»

Dag Dan. De nieuwe plaat heet ‘Give Me The Future’. De titel geeft blijk van hoop en positiviteit. Hebben mensen dat nodig in deze shitstorm van corona en politieke onrust?

Dan Smith (foto rechts): «Tijdens de lockdowns werd er in mijn nabije omgeving veel gefantaseerd over de toekomst, want we voelden ons gevangen. We wilden de tijd doorspoelen en in de toekomst leven, waar het leven mogelijk beter was. De wereld maakt bange tijden door, die soms grimmig en verwarrend kunnen zijn. Ons album erkent die chaos maar toont evenzeer dat er redenen zijn voor hoop en optimisme. Ik ben zelf niet de grootste positivo, maar ik denk dat er nog hoop is om ons aan vast te klampen. De ultieme boodschap van het album zit hem in het feit dat het belangrijk is om bezorgd te zijn over de huidige tijd, maar dat dat je ook tot waanzin kan drijven. Het is even belangrijk om te genieten van wat je hebt.»

«We wilden een album maken dat je naar een totaal verschillende realiteit teleporteert. De plaat slingert je heen en weer tussen verleden en toekomst. Er zijn momenten van escapisme en absolute gelukzaligheid. Maar tegelijk schuilt er in het album veel duisternis en bewustzijn over de complexe situatie. Het tracht met die indrukken te goochelen in je hoofd.»

Over de toekomst gesproken: wat zie jij als de grootste uitdaging voor toekomstige generaties?

(gedecideerd) «De klimaatverandering en de erosie van de waarheid. Veel mensen beslissen tegenwoordig voor zichzelf wat zij aanvaarden als de waarheid of krijgen een ‘waarheid’ ingelepeld. Gek.»

«Daarnaast is het schokkend en angstwekkend om te zien hoe de klimaatverandering nu al gemeenschappen treft, maar tegelijk zie ik ook hoe wetenschappers, activisten en grote intellectuelen elk uur van de dag werken aan een oplossing. Dat is hoopgevend.»

Is ‘Give Me The Future’ het meest escapistische album van Bastille tot dusver?

«Al onze muziek bevat in meer of mindere mate een vorm van verbeelding en escapisme. Onze doorbraakhit ‘Pompeii’ gaat over de Romeinse stad die verwoest werd door een vulkaanuitbarsting en een denkbeeldig gesprek tussen twee verkoolde inwoners. De tekstflard ‘But if you close your eyes / Does it feel like nothing changed at all?’ suggereert escapisme: de twee dode lichamen liggen al honderden jaren in dezelfde positie en reflecteren over hun stad. Het gaat in essentie over de angst voor stilstand en verveling. Ook hebben we een song gemaakt over Icarus en liedjes die gebaseerd zijn op tv-series van David Lynch en boeken van Truman Capote. Ons vorig album ‘Doom Days’ ging over het ontsnappen aan de Apocalyps die zich buiten voltrekt. Over in jezelf keren en je afsluiten van de realiteit.»

«‘Give Me The Future’ staat bol van het ‘positief escapisme’, zoals in fictie, films, muziek, boeken, videospelletjes, VR, enzovoort. Tegelijk werpt het een vraag op: als escapisme zo prettig en bevredigend is, waarom zou je dan kiezen voor een bestaan in de echte wereld? Waarom kiezen we ervoor om zo vaak te vluchten naar een andere realiteit? Is dat gezond of ongezond? Uiteraard zijn we nu nog verplicht om ook in de echte wereld te leven, maar het album stelt een denkoefening voor. Het bevat geen waardeoordeel en werkt niet naar een algemene conclusie toe. Ik heb geen antwoorden.»

Het album probeert dat escapisme te visualiseren door middel van een digitale tool, FutureScape Dream Analyser. Fans kunnen anoniem hun dromen neerschrijven, waarna de Dream Analyser een visuele voorstelling maakt van die input met digitaal artwork. Hoe is dat idee ontstaan?

«We wilden het album zo interactief mogelijk maken en de community zo veel mogelijk betrekken bij de muziek. Doordat iedere visuele voorstelling in één grote digitale poel belandt ontstaat een soort samenhorigheidsgevoel. Het voelt als een gemeenschappelijk kunstproject.»

De plaat is ook een ode aan de menselijkheid in een tijd waar technologie het dagelijkse leven domineert. Jij bent opgegroeid in een wereld zonder smartphones en omnipresent internet: kijk je met weemoed terug op die tijd?

«Nostalgisch zijn over een film die je niet kan zien omdat de videotheek hem toevallig niet in zijn aanbod heeft: dat zou waanzinnig zijn. Ik had het indertijd zó geweldig gevonden had ik die film gewoon op het internet kunnen downloaden. Het probleem met nostalgie is dat die bepaalde aspecten romantiseert en andere negeert. Kijk naar hoe sociale ongelijkheid geëvolueerd is. In de Verenigde Staten zijn veel mensen nostalgisch over de jaren vijftig. Die periode was misschien wel gelukzalig voor sommigen, voor anderen was het een fucking afschuwelijke tijd.»

Het internet kan een bijzonder enge plek zijn, met deep fake, allerhande soorten scams en digitale misdaad en de neppe glamour van Instagram. Denk je dat het internet het leven van jonge generaties moeilijker maakt, vergeleken met de ‘analoge’ generaties?

«Zeker. Het album gaat bijvoorbeeld over hoe we verschillende versies van onszelf promoten op het internet, en hoe die verschillen van je ware ik. Het internet kan je zelfbeeld helemaal vervormen. Ik kan me bijna niet voorstellen hoe het moet zijn om op te groeien met al die internetprofielen en de sociale en emotionele druk die daarmee gepaard gaat. Het moet ontzettend uitputtend zijn. Het is allemaal ook nog redelijk pril en nieuw. Als maatschappij zijn we nog aan het ontdekken hoe die zaken ons op lange termijn beïnvloeden. We weten het gewoonweg nog niet.»

Die nieuwe technologie heeft ook de muziekconsumptie veranderd. Vandaag streamen de meeste mensen muziek, waaraan artiesten vaak slechts een aalmoes verdienen. Wat vind je van die evolutie?

«Als muziekliefhebber vind ik streaming geweldig. Dat je overal ter wereld alle muziek die wereldwijd gemaakt wordt kan beluisteren, is ongelooflijk. Maar uiteraard vind ik dat artiesten én auteurs fatsoenlijk beloond moeten worden voor hun werk. Ik hoop dat dat onevenwicht hersteld wordt.»

«Weet je, dat onevenwicht heeft altijd al bestaan. Zo is de muziekindustrie gewoon. Om écht verandering af te dwingen, zullen de allergrootste artiesten de bel moeten luiden.»

‘Give Me The Future’ verschijnt morgen. De albumtournee van Bastille houdt op 3 april halt in Vorst Nationaal in Brussel.