SOUNDCHECK. Eels tovert met ‘Extreme Witchcraft’ zijn veertiende plaat tevoorschijn: «Hopelijk word ik met de jaren minder misantropisch»
Een donker optimisme: de frontman van Eels is van zijn geboorte – intussen zo’n 58 jaar geleden – gezegend met die bijzondere ingesteldheid, en ook zijn veertiende studioalbum barst ervan. Ondanks de tragiek die verstopt zit in de teksten van de dromerige popsongs die Eels vervaardigt, verklaart Mister E himself dat onder de sombere cocon een onverzettelijk geloof in een goede afloop schuilt. Zelfs in deze bange tijden waarin niets nog zeker is. Wat wel zeker is: ‘Extreme Witchcraft’ bevat die authentieke Eels-vibe die van Mark Oliver Everett een wereldartiest maakte.
Dag Mark. Je nieuwe plaat werd ‘Extreme Witchcraft’ gedoopt. Heb je je in deze coronatijden op de hekserij gestort?
«Nee, een paar jaar geleden las ik een nieuwsartikel over Beyoncé die aangeklaagd werd door haar voormalige drummer. Een van de aanklachten luidde dat Beyoncé ‘extreme hekserij’ beoefende. Ik vond dat hilarisch. Van Led Zeppelin zou ik dat nog aannemen, maar van Beyoncé?! Ook de combinatie ‘extreem’ en ‘hekserij’ vind ik geweldig: alsof ‘hekserij’ op zich al niet extreem genoeg is. Ik heb die woorden ergens opgeslagen in mijn brein, en toen we een paar jaar later aan deze plaat werkten, kwam het plots in me op: (samenzweerderig) dit alles is extreme hekserij.»
Je nieuw album swingt veel meer dan ‘Earth to Dora’, je vorige langspeler. Voelde je de nood om de rocker in jezelf weer los te laten?
«‘Earth to Dora’ was vrij singer-songwriterachtig en soms neig je spontaan naar het andere uiterste als je het ene al gedaan hebt. Verandering van spijs doet eten, weet je wel. Ik voelde misschien onbewust de behoefte om te rocken.»
Je staat nu al meer dan twintig jaar op de planken als Eels. Hoe moeilijk is het voor een artiest om relevant te blijven als je al meer dan twee decennia meegaat?
«Ik vond het al oprecht fantastisch dat ik één album kon maken. Na al die platen draai ik nog steeds mee en daar ben ik iedereen zo ontzettend dankbaar voor. Weet je, de tijd gaat zo snel. Tijdens het maken van een plaat raak je opgeslokt door dat proces: al je aandacht gaat naar die ene zaak. En dan ga je door naar het volgende project, en het volgende, enzovoort. En voor je het weet ben je twintig jaar verder. Het is schokkend hoe snel de tijd voorbij vliegt.»
Had je het zwaar toen je vorig jaar niet kon optreden door de pandemie?
«Uiteraard. Ik heb het echt gemist. Gelukkig hadden we in 2018 en 2019 veel getourd. Onze laatste tournee eindigde in het najaar van 2019. Even later brak de pandemie uit.»
«Toen ik jonger was, vond ik het tourleven maar niets, maar gaandeweg heb ik me eraan overgegeven. Ik ben ervan gaan houden. Misschien is het een soort stockholmsyndroom.»
Je omschrijft jezelf in interviews vaak als een misantroop. Waarom?
«Hopelijk word ik steeds minder misantropisch naarmate mijn leeftijd vordert. Maar ik weet het eerlijk gezegd niet, vaak omschrijven anderen mij zo.»
Zou het aan je lyrics kunnen liggen? Want die gaan vaak over donkere onderwerpen zoals de dood, depressie en rampspoed. Heb je een voorliefde voor de meer tragische kant van het leven?
«Mijn bedoeling is louter om te reflecteren over het leven en er een positieve draai aan te geven. Ik raak onderwerpen aan die sommigen beschouwen als ‘delicaat’ en ‘moeilijk’, maar ik doe dat bijna altijd met de intentie om er een positieve conclusie aan te verbinden: het is deel van het leven.»
‘Extreme Witchcraft’ verscheen op vrijdag 28 januari bij PIAS en E Works Records. Eels treedt op 7 april op in Vorst Nationaal.
RECENSIE ‘EXTREME WITCHCRAFT’ **
Anno 2022 liggen de grote successen van Eels in een ver verleden en dan denken we vooral aan pareltjes als ‘Souljacker’ of ‘Hombre Lobo’, albums van toch al respectievelijk 21 en 13 jaar oud. Hoewel hij de laatste jaren geen materiaal van het kaliber ‘Electro-Shock Blues’ op de wereld losliet – van zijn meest gestreamde songs op Spotify is geen enkel liedje jonger dan 13 jaar – schijnt de ster van Mister E nog steeds, zij het minder fel. Met ‘Extreme Witchcraft’ keert Mark Oliver Everett terug naar de bluesrock zoals hij die op zijn doorbraakalbums met verve beleed. Op zijn 58ste klinkt de frontman van Eels nog lang niet belegen, maar alweer moeten we vaststellen: ook ‘Extreme Witchcraft’ bevat geen gedenkwaardige meezingers à la ‘Fresh Feeling’ of ‘Mr. E's Beautiful Blues’, die zich moeiteloos in je brein nestelen. Alweer ontbreekt die ene hook die je naar die repeatknop zuigt of die ene verrukkelijke akkoordenprogressie die een song van middelmatig naar ‘playlistwaardig’ verheft. Wel horen we dat de man weer in zijn natuurlijke habitat vertoeft: het rockt als vanouds (we schrokken ons een ongeluk bij de ontploffing in ‘What It Isn’t’) na het fragielere, tragere werk op ‘Earth To Dora’, en da’s toch een deugd voor de oren. Maar tot spijt van wie het benijdt lijkt het wel alsof Eels met het klimmen der jaren niet enkel zijn lange baardharen verliest, maar ook zijn scherpte, inventiviteit en inspiratie. ‘Extreme Witchcraft’ is als president Joe Biden: back to good old normal, maar veel verwezenlijkt het niet, en potten breekt het nog minder. Mister E schuift op kousenvoeten steeds verder op naar de marge van de rockscene. Al kan het daar ook fijn toeven zijn. (qs)