‘Stars at Noon’:een sexy spionagethriller

Jazeker, ze is de dochter van actrice Andie McDowell. Maar sinds haar opmerkelijke verschijning als hippie in Tarantino’s ‘Once Upon a Time in… Hollywood’ en haar prestaties in onder meer ‘My Salinger Year’ en de miniserie ‘Maid’ hoeft ze niemand nog iets te bewijzen. Getuige ook haar hoofdrol in de eigenzinnige romantische thriller ‘Stars at Noon’, waarin ze een reisreporter speelt die in Nicaragua ongewild verstrikt raakt in politieke intriges.

door
Ruben Nollet
Leestijd 4 min.

Jouw personage, Trish, is behoorlijk complex. Aan de ene kant heeft ze iets kinderlijks, maar ze is ook cynisch en taai. Hoe heb je haar aangepakt?

Margaret Qualley (foto): «Ik heb eerlijk gezegd moeten zoeken. Het kwam totaal niet spontaan. Ik ben van nature eerder recht voor de raap. Ik hecht veel waarde aan extreme eerlijkheid en ik draag het hart op de tong. Trish is compleet anders. Meestal zegt ze het tegenoverstelde van wat ze denkt. Dat had ik niet door toen ik het script las, en dus zat ik er compleet naast in het begin. Het was pas toen ik op de set kwam dat ik begreep dat het voor Trish allemaal één grote grap is en dat ze het ironisch bedoelt. Als ze ergens een bijtende opmerking over maakt, is het waarschijnlijk omdat het haar raakt. Dat was de sleutel voor mij.»

Je speelt een journaliste. Heb je research gedaan?

«Niet echt. De enige research die ik heb gedaan, is me verdiepen in Panama, waar we de film gedraaid hebben. Daar was ik al lang mee bezig, want mijn vader woont er al sinds ik 14 was en ik heb hem daar vaak bezocht. Veel van de locaties waar we filmden, kende ik dus, zoals het hotel, het casino en mijn favoriete oude Chinese restaurant. Het was alsof ik thuis was, net zoals mijn personage. Daarnaast heb ik veel aan mijn Spaans gewerkt.»

De dialogen klinken soms vreemd. Op een bepaald moment zegt Trish bijvoorbeeld ‘Je huid is zo wit dat het lijkt alsof ik geneukt word door een wolk’. Komt dat uit de oorspronkelijke roman van Denis Johnson?

«Ja, veel van die obscure poëtische dialogen zijn recht uit het boek gelicht. Je kunt zulke zinnen ook onmogelijk anders doen klinken dan als poëzie. Ik heb dus geprobeerd om mee te gaan in de verhevigde realiteit van de film. Dat was ook wat Claire Denis [de regisseur, nvdr.] wou.»

Claire Denis is bekend van arthouse films zoals ‘Beau travail’, ‘35 rhums’ en ‘White Material’. Kende je haar werk?

«Nee. Ik ben nooit een filmfanaat geweest. Ik heb altijd gedanst en als kind had ik ADD. Het laatste wat ik wou, was stilzitten en naar een film kijken. En als ik al keek, was het zeker niet naar Franse films. (lacht) Mijn favoriete films waren met Adam Sandler, dingen zoals ‘Happy Gilmore’ en ‘Big Daddy’. Ik weet nog steeds niet veel af van cinema, maar toen ik op mijn 18de begon te acteren, heb ik wel geprobeerd om wat van mijn achterstand in te halen en de grote klassiekers op te zoeken. Nu wil ik spelen en groeien en leren en dingen ervaren. En om dat zo goed mogelijk te doen, wil ik samenwerken met mensen die iets unieks te vertellen hebben. Claire is zo iemand.»

Ze doet voor seks- en naaktscènes geen beroep op een zogenaamde intimiteitscoördinator. Hoe stelt ze je toch op het gemak?

«Ze is heel gevoelig en verlegen. Ze was zelf beschaamd. Ze wil natuurlijk wel draaien wat er in het script staat, maar ze houdt niet van zulke scènes. Ze gedroeg zich zacht en moederlijk, en ik voelde me heel veilig. Ze legde ook perfect uit wat ze precies zou filmen. Je weet dus dat je niet altijd helemaal bloot bent en dat je de delen van je lichaam die niet in beeld zijn kunt beschermen.»

Je carrière loopt als een trein. Hoe blijf je daar nuchter bij?

«Het belangrijkste is om plezier te hebben met wat je doet. Ik heb gedanst tot ik het niet meer leuk vond, en nu geniet ik van mijn werk als actrice. Ik weet dat ik enorm bevoorrecht ben. Veel mensen hebben het geluk niet om iets te doen dat hen gelukkig maakt en uitdaagt. Dat ik op die manier ook nog eens goed mijn boterham verdien, is helemaal te gek voor woorden.»

Review **

Seks, romantiek, spionage, gekruid met allerlei economische en geopolitieke spanningen, ‘Stars at Noon’ heeft genoeg ingrediënten in de kast om er een pittige maaltijd van te maken. De hamvraag is dan ook hoe het komt dat regisseur Claire Denis toch maar zo’n lauwe hap voor elkaar krijgt. Dat de personages in een soort vagevuur lijken rond te dwalen, valt nog te begrijpen. Met name de hoofdfiguur, de cynische Amerikaanse reisjournaliste Trish (eerder vaag vertolkt door Margaret Qualley), weet niet goed wat gedaan met haar leven. Dus hangt ze maar wat rond in de Nicaraguaanse hoofdstad Managua en deelt de lakens met genoeg politiemensen en politici om haar papieren in orde te houden. Wanneer ze de idealistische Britse zakenman Daniel ontmoet, dreigt er even een vonk in ‘Stars at Noon’ te schieten, maar die dooft al snel weer uit. De acteurs doen zeker hun best, maar Denis en haar scenaristen blijven steken bij een merkwaardig passieve film.

‘Stars at Noon’ speelt momenteel in de zalen.